Milliyet, eskiden ÅŸimdiki Hürriyet’ in yerindeydi. Etrafında kocaman bahçesi olan bir bina. Neredeyse sekiz yıl çalıştım orada. Tabii bahçe olunca kedi-köpek olmadan olmuyor. Her sabah kuru mama taşıdım yanımda, her öğlen yemek artıklarını toplayıp kendimce karınlarını doyurmaya çalıştım. Tabii sadece ben deÄŸil. Birkaç kiÅŸi daha vardı benim gibi. Bina yönetimi ses çıkarmasa da pek hoÅŸnut deÄŸildi durumdan. Arada BaÄŸcılar Belediyesi’nden birileri gelip hayvanlardan yakalayabildiklerini toplayı veriyordu. Kendini kurtaranlara bakmaya devam ediyorduk. İçlerinde sahiplenilenler de oluyordu. Mesela iki tanesi bende. Tombik ve Pascal. Geçenlerde ÅŸimdi o binada çalışan bir arkadaşımın da bahçeden bir köpek sahiplendiÄŸini öğrendim. Kendisinden nasıl karar verdiÄŸini ve hayatında neler deÄŸiÅŸtiÄŸini yazmasını istedim. Evini bir hayvanla paylaÅŸmak isteyen ama çekinen herkese ilham vermesi için… Ä°ÅŸte Radikal Gazetesi’nden Ä°pek Ä°zci’nin ‘Karamel’ macerası: “Mesai bitiminde iÅŸten çıkamayacağınız kesinleÅŸmiÅŸse yapacak tek ÅŸey vardır: Silkinmek için bi’ kahve içmek. Ben de o gün öyle yaptım. Her zamanki gibi arkadaÅŸlarla bahçedeki kafeye indim. Ama o gün şöyle bir ÅŸey oldu ki Kafeye girdiÄŸimizde minicik, beyaz bir ÅŸey bize doÄŸru koÅŸmaya baÅŸladı. Başını okÅŸayıp yürümeye devam ettim. Baktım, arkamdan geliyor. ‘Sahibi bırakmış’ dediler, aldım kucağıma biraz daha seveyim diye, kafasını koltuÄŸumun altına soktuÄŸu gibi uyuyu verdi. Derken iÅŸe dönme vakti geldi. O da ne, peÅŸimden geliyor! Arkadaşıma dedim ki ‘Sen tut, ben önden çıkayım.’ Fakat masama oturur oturmaz bende bir suçluluk duygusu… Karar, apar topar Çalışma arkadaÅŸlarım verdiler gazı: ‘Ona sahip çıkmalısın.’ Ben de ev halkını arayıp etkileyici bir konuÅŸma yaptım. Sonunda ‘Eee bir getir bakalım’ dediler. Eve girdikten sonra onu tekrar sokaÄŸa bırakamayacağımıza göre zafer benimdi! Çıkış saati geldiÄŸinde hızlı bir operasyonla, köpeÄŸi kafeden yürüttük. Yolda yedi göbek sülalemi arayıp yediÄŸim haltı anlattım ve itiraf ettim: ‘Çok korkuyorum!’ Biri hatırlattı; ‘Eve gitmeden veterinere uÄŸra, bir sorunu var mı baktır.’ Öyle yaptım. 1 yaşındaymış, diÅŸiymiÅŸ, Rus fınosuymuÅŸ, pek tatlıymış… Ama adı neymiÅŸ? Veterinerlerden biri ‘Karamel olsun’ dedi. Adını Karamel koyduk. Evin yeni ferdi ilk tetkiklerin ardından Karamel, yeni evine hoÅŸ geldi! Açıkça söylemeliyim ki, baÅŸlarda ona bakacak birilerini aradım; bu sorumluluÄŸu kaldırabilecek miyiz emin olamadım. Annem oldu ama… Bir süre sonra talip de çıktı Karamel’e ama artık çok geçti. Ä°kinci hafta bittiÄŸinde, benim gibi, annem de Karamel’den ayrılamaz duruma gelmiÅŸti. KöpeÄŸi olan yan komÅŸumuzla senelerdir ‘apartman dairesinde köpek beslenmez kavgası’ yapan babamın hâlâ çekinceleri vardı. Karamel’in evimizdeki birinci ayı dolduÄŸunda annem, babamı denemek için ‘Karamel’e yeni bir ev mi bulsak?’ diye soru verdi.
Ä°kinci zaferi kazandığımı, babamın ‘Ben ondan hayatta ayrılamam, o benim çocuÄŸum’ cümlesini duyduÄŸumda anladım. Artık tüm ev halkı Karamel’e bir an önce kavuÅŸmak için eve daha erken gelmeye çalışıyoruz. Kimin yanında daha çok oturuyor onu hesaplıyoruz. Durumumuz bu. Karamel, artık evimizin en küçük ferdi. Arka patilerini sürttüğünde ne demek istediÄŸini, hangi hırıltısının ne anlama geldiÄŸini, en sevdiÄŸi mamayı, oyunu, nerede uyumayı sevdiÄŸini, akÅŸam kapıdan girince kucağımıza alıp sevmezsek alınacağını, yüksek ses sevmediÄŸini, elektrikli süpürge açıldığında korktuÄŸu için birinin mutlaka yanında durması gerektiÄŸini vs., hepsini biliyoruz. Karamel hepimizin hayatını harika bir ÅŸekilde deÄŸiÅŸtirdi. Tavsiye eder miyim? Tabii ki… Kendinizden bu mutluluÄŸu esirgemeyin.”
